Na današnji dan 1969. godine, u toku mirnih protesta, vašingtonskim ulicama maršira više od 500 000 ljudi zatijevajući hitan prekid rata i povlačenje američkih trupa.
Vijetnamski rat je zapravo nastavak Prvog indokineskog rata (1946-1954), vodio se između Sjevernog Vijetnama, čiji su saveznici bili komunističke zemlje uključujući Kinu i Rusiju, te Južnog Vijetnama čiji su najjači saveznici bile Sjedinjene Američke države. Rat se vodio na teritorijama Laosa, Kambodže i Vijetnama i trajao je od 1. novembra 1955. godine pa sve do pada Sajgona, 30. maja 1975. godine. Godine 1955. godine počinje pristizanje američkih vojnih savjetnika koji su trebali osposobiti južnovijetnamsku vojsku za borbu protiv komunističke infiltracije sa sjevera, a 10 godina kasnije se više od pola miliona američkih vojnika borilo u Vijetnamu.
Amerikanci su zahvaljujući tehnološkoj premoći kontrolirali nebo i more, ali na teritoriju Vijetnama nisu uspjeli uspostaviti kontrolu. Sve vrijeme trajanja rata Vijetkong je održao sposobnost da napadne Amerikance. Usprkos činjenici da su dobili ”apsolutno svaku bitku”, Amerikanci su izgubili rat u Vijetnamu. Od samih početaka je njihova uloga u ratu kontroverzna, a ni sama američka politika nikada nije imala jasno definiran cilj zašto je zapravo u Vijetnamu.
Vijetnamski rat je s preko milijun poginulih jedan od najsmrtonosnijih sukoba u modernoj ljudskoj historiji. Prosječni američki vojnik u Vijetnamu imao je 19 godina, a u sukobima je poginulo više od 600.000 Vijetnamaca i 52.000 američkih vojnika. Rat je pokrenuo čitav niz reformi ljudskih i građanskih prava te izazvao građanske nemire širom Sjedinjenih Američkih Država.
Koliko je Vijetnamski rat uticao na američku javnost najbolje svjedoči podatak da je prema Gallupovom istraživanju iz 1990. većina američkih građana vjerovala kako je više američkih života izgubljeno u Vijetnamu nego tokom Drugog svjetskog rata. Stvarni omjer je 58 000 naspram 420 000.