Engleski prirodnjak i naučnik Charles Darvin (1809-1882), na današnji dan 1859. godine objavio je knjigu Porijeklo vrsta (On the Origin of Species), temeljno djelo moderne teorije evolucije kojim započinje nova epoha spoznajnonaučnih otkrića razvoja organskih, bioloških vrsta.
Nakon što je napustio studij medicine na edinbuškom univerzitetu, čovjek koji će kasnije izazvati sve dotadašnje poznate kreacionističke dogme, pohađao je teološke studije na Univerzitetu u Cambridgeu, jer ”tada ni najmanje nije sumnjao da je svaka riječ u Bibliji doslovna istina”.
Njegovo sudbinsko putovanje dogodilo se decembra 1831. godine, kada sa grupom prirodnjaka i naučnika kreće na istraživačku ekpediciju, put oko svijeta, kraljevskim brodom Her Majesty Beagle. Darwinove opservacije sa putovanja koje je kasnije zapisao promijenile su tok historije i sva dotadašnja naučna saznanja.
Darwinova teorija evolucije izazvala je vrlo oprečne i kontraverzne reakcije u tadašnjoj viktorijanskoj Engleskoj. Porijeklo vrsta su proglasili ”knjigom koja je šokirala svijet”, a Darwina su nazvali ”najopasnijim čovjekom u Engleskoj”.
Nekolicina biologa smatrali su da on ne može dokazati svoje hipoteze, dok su drugi znanstvenici kritikovali njegovu koncepciju o evolutivnom razvoju različitih vrsta iz jedne, određene. Međutim, značajan broj znanstvenika, uključujući čuvenog T. H. Huxleya, njegovu su knjigu dočekali sa oduševljenjem, impresionirani jednostavnošću njegove teorije evolucije i prirodne selekcije.
Sasvim očekivano, najagresivniji napadi na Darwinovu teoriju dolazili su iz teoloških krugova i od strane crkvenog sveštenstva. Spočitavali su mu da njegova teorija prirodne selekcije poriče uticaj Boga na stvaranje čovjeka, kao i postavljanje ljudskog roda na istu razinu sa životinjama.
Tokom narednih decenija njegova teorija je nebrojeno puta potvrđivana i postala temeljna naučna spoznaja u prirodnim naukama i vrlo brzo našla svoje uporište u psihologiji, sociologiji i filozofiji.
Bez obzira na kontraverzne reakcije koje je Darwinova teorija svojevremeno izazvala u tadašnjoj viktorijanskoj Engleskoj, epohalnu važnost njegovog naučnog rada prepoznali su i savremenici; primljen je u Kraljevsko Društvo (1839) i Francusku akademiju nauka (1878).
Umro je 19. aprila 1882. godine i uz najviše počasti sahranjen u Westminsterskoj Opatiji.